Bevrijdingsdag

Zijn het niet vooral 50 plussers die de nationale driekleur nog buiten hangen op 4 en 5 mei om de Tweede Wereldoorlog te herdenken en de vrijheid te vieren? De jongere generatie heeft toch al wat minder met het vlaggen; des te meer hebben zij met festivals, die er in overvloed worden georganiseerd. Ze vieren de vrijheid op hun manier. Niks mis mee.

De Tweede Wereldoorlog is voor hen toch al een wat meer ver van mijn bed show aan het worden. Uitzonderingen daar gelaten. En kunnen we het ze mensen kwalijk nemen? Tegelijkertijd vind ik het te vroeg de moeizaam bevochten vrijheid, na ál het leed dat is geleden, al de vergetelheid in de laten zakken.

De jaarlijks terugkerende films, documentaires en interviews over WOII dragen dan ook zeker bij geschiedenissen uit te dragen aan de generaties die nu in vrijheid leven.

Naast de vele Nederlanders zijn er Amerikaanse, Engelse en Russische en Canadese soldaten gesneuveld. Allen mannen die naast soldaat ook vader, zoon, broer oom of neef waren. Gesneuveld voor onze vrijheid. Dankzij hen zijn er nu festivals waar we in vrijheid plezier kunnen hebben.

Alles slijt, ik weet het. Kijk naar de 80-jarige oorlog en zelfs al naar Wereld Oorlog I. Het leeft niet meer; het is geschiedenis. Zo zal het ooit ook vergaan met Wereld Oorlog II. De tijd gaat het leren.

Films en documentaires over de periode 40-45 raken mij met het jaar meer. Ik, de tweede generatie, ken de verhalen van mijn ouders en zie hun groep, de veteranen, met het jaar slinken. Nu al onze ogen sluiten voor wat er tweeënzeventig jaar geleden is gebeurd en zovelen voor zijn opgeofferd, vind ik persoonlijk te vroeg. We mogen het op 4 en 5 mei nog best even doorvoelen vind ik en ter afsluiting er een festival tegenover zetten. Prima! Laten we nog even doorzetten en de vanzelfsprekendheid dat we in leven zoals we leven nog niet als vanzelfsprekend beschouwen. Ruziezoekers, opruiers, de gedreven narcisten, ze zullen altijd bestaan. Dat ze maar nooit meer de overhand krijgen.

Ieder jaar als ik mijn vlag uithang, ben ik oprecht gelukkig dat mijn wieg op het juiste tijdstip en op de juiste plek stond, en besef ik te meer hoe goed ik het toch heb in dit land. Op 4 mei denk ik aan hen die ervoor zijn gevallen, maar ook aan mijn ouders en twee broers die er niet meer zijn en voel verdriet en gemis. Ik denk aan het gemis. Zo doet iedereen het op zijn manier. We herdenken hen die er niet meer zijn. Ieder op zijn eigen manier. Genoeg reden zijn er om de vrijheid nog een poosje langer te gedenken én te vieren zoals we het vieren. Onze nationale driekleur hoort daar wat mij betreft gewoon bij. Alleen al om die reden wil ik  jaarlijks gewoon nog even flink door wapperen. Voor hen die zich hebben opgeofferd, dankzij hen en namens hen, die er niet meer zijn.